सात दशक देखि लगातार अस्थिर राजनीतिको चपेटामा परेको नेपाल अँझै सम्म पनि यसबाट उम्कन सकेको छैन। देशको राजनीति ठीक नभएसम्म देश उँभो लाग्न सक्दैन। पटक पटक अनेक थरि शाशन प्रणालीहरु नेपाली जनता माथि थोपरेर प्रयोग गर्दा पनि आज सम्म कुनै पनि प्रणालीले आशातित नतिजा दिन सकेन। त्यसमा प्रणालीको मात्र दोष नभएर पात्रको पनि निकै ठूलो भूमिका रह्यो। पात्र र प्रणाली दुवै  ठीक नहुँदा नेपाल झन् पछि झन् अविकसित, परनिर्भर, अशान्त हुन पुग्यो। सात दशकको काल खण्डमा एक दलीय पञ्चायत होस् कि बहुदलीय व्यवस्था अन्तर्गतका रानैतिक दलहरू हुन् सबैले देश र जनताको भन्दा पनि आफ्नो र दलको हितको बारेमा सोचे। अँझ २०४७ सालमा प्रजातन्त्रको पुनःस्थापना भएपछि त दलहरूले राजनीतिलाई पैसा आर्जन गर्ने व्यवसाय नै बनाए। अहिले तिनै दलहरू एकापसमा मिलेर राजनीतिमा 'सिन्डिकेट' खडा गरेका छन्। उनीहरूको त्यो 'सिन्डिकेट' नतोड्दासम्म र देशको राजनीतिमा नयाँ जोश जाँगर भएका श्रृजनशील, इमान्दार र देशभक्त युवाहरू ले स्थान नपाउँदासम्म नेपालमा विकास, सुशाशन र समृद्धि हुने देखिदैन। 

त्यसैले अहिलेका राजनैतिक अस्तव्यस्ता, भ्रष्ट्राचार, दण्डहीनता, अनैतिकताबाट देशलाई बाहिर निकालेर शान्ति, विकास, स्थिरता र सुशाशनको बाटोमा डोर्‍याउन अहिलेको प्रणाली र पात्रहरू दुवैबाट छुटकारा पाउनु अपरिहार्य भैसकेको छ। त्यही उद्धेश्य प्राप्तिको लागि अब नेपालमा संघियता र बहुदल प्रणाली खारेज गरी निर्दलीयता सहितको प्रत्यक्ष निर्वाचित राष्ट्रपति अनि निर्दलीय सार्वभौम संसद र स्वतन्त्र न्यायपालिकाको आवश्यकता छ। यो प्रणालीले एकतर्फ सक्षम र इमान्दार युवाहरूलाई राजनीतिमा आकर्षण गर्नेछ भने अर्कोतिर कार्यपालिका, व्यवस्तापिका र न्यायपालिका बिचमा शक्ति सन्तुलन ल्याएर राजनैतिक स्थिरताको प्रत्याभूति गर्नेछ। यसरी पात्र र प्रणाली दुवै सही दिशामा अगाडि बढ्न बाध्य भएपछि नेपाल स्वतः सुशाशन र समृद्धिको नयाँ युगमा प्रवेश गर्नेछ।