'मोहनदास हरेक ठाउँ जान्थ्यो । लिखितमा त उसको नाम सबै ठाउँमा पहिलो नम्बरमा आउँथ्यो तर अन्तर्वार्तामा फालिन्थ्यो । र, उसले पाउनुपर्ने जागिर कुनै आठ-दस कक्षा पास वा बीएमा तेस्रो या दोस्रो डिभिजन ल्याएकाले प्राप्त गर्थे । प्रायः ती सबै जागिर पाउनेहरुसँग कसै न कसैको सिफारिस हुन्थ्यो । हरेक जागिर पाउनेवाला कुनै न कुनै हाकिम, नेता या ठूलो मान्छेको ज्वाई, छोरो, भतिज, भान्जो वा केही नभए 'चापलुसीवाज' हुन्थ्यो । मोहनदास हरेक पटक असफल भएर फर्किन्थ्यो । तर, उसले आश मारेको थिएन । हिन्दुस्तानमा निकै भ्रष्टाचार छ भन्ने उसलाई थाहा थियो तर पनि दस-बीस प्रतिशत मानिसले योग्यता र क्षमताका आधारमा जागिर पाउन सक्छन् भन्ने उसलाई लाग्थ्यो ।
विस्तारैविस्तारै मोहनदासलाई यो पनि थाहा हुनथाल्यो कति जागिरको त लिलाम बढाबढ पनि हुन्छ । दुई-तीनवटा जागिर उसका हातबाट छुटे, यदि उसका बाउ काबादाससँग पचास हजार, एक लाख हुन्थ्यो भने, घुस दिएर मोहनदासले सजिलै त्यो जागिर पाउन सक्थ्यो ।