धर्मेन्द्र नेम्बाङ नेपाली साहित्यमा बहुरङ्गवादी चिन्तक हुन् । उनको साहित्यलाई पढ्न र बुझन नयाँ चेत र दार्शनिक मस्तिष्क चाहिन्छ । कवितामै पनि धेरै नेपाली कविहरू कनेर कविता लेख्छन्, धर्मेन्द्र मात्र यस्ता कवि हुन् उनी हेपेर (सहजै) कविता लेख्छन् । 

नेपाली मानिसहरू सांस्कृतिक अन्तरघुलनको मनेविज्ञानले सोच्छन् र त्यसरी नै बाँच्छन् । तिनका आ-आफ्नै भाषा-संस्कृति छन्, सभ्यता छन् र दर्शनशास्त्र छन् । तिनको आ-आफ्नै विशेषता छ । तिनैको साझा बिम्बमा धर्मेन्द्रले 'बहुरङ्गवाद' बनाएका हुन् । यही आयामबाट जीवन र जगतलाई बोध गर्ने उनको दृढता छ । 'मैले बोल्दा यो देशको नक्सा हल्लिन्छ' कविता सङ्ग्रह यसैको विस्तृति हो ।

'ट्राभलिङ फिलोसोफी'मा आधारित 'रातो बाघ' उपन्यास समेत लेखिसकेका धर्मेन्द्रले यो सङ्ग्रहमा बहुरङ्गी सौन्दर्यको अब्बल प्रस्तुति गरेका छन् । कवितामा मुन्धुमी चेत र मिथकलाई सैद्धान्तिक लैस दिदै उच्च-कल्पनाशीलताको सौन्दर्य निर्माण गर्नु नै उनको विशेषता हो । उनका कविता ठूला र बलिया पत्थर हुन्, जसमा छिनोले कुँद्न निक्कै मुश्किल पर्छ । यी अकविता रचना गर्छन् तर पूर्ण कविता लेख्छन् ।