डार्लिङ हार्बरमा अघिल्लोचोटि हामी नजिक हुँदा आभाको आँखामा मैले आँसु देखेको थिएँ । मैले अहिलेसम्म सोधेको पनि छैन, ऊ किन रोई ? त्यस बेलाको हाम्रो निकटतामा उसको पनि उत्तिकै साझेदारी थियो । मलाई साथ दिन ऊ पनि उपस्थित थिई । उसको मुहारमा मैले अनिताको प्रतिविम्ब देख्न थालेँ ।
मैले त्यसलाई जिन्दगीकै एउटा उत्कृष्ट उपहारको रूपमा लिएकी छु । मैले मानेकी छु, म एउटा मन्दिरमा थिएँ र त्यो हाम्रो मायाको महायज्ञ थियो तर यो उपहार म पटकपटक लिइरहन सक्दिनँ । यो मायाको अग्निकुण्डले थुप्रै सम्बन्धहरूलाई जलाउनेछ । म त्यो पनि त चाहन्नँ । तिमीले मलाई स्वार्थी भन्न सक्छौ । सायद त्यही नै उपयुक्त उपमा हुनेछ, मेरा लागि । म त तिम्रो साथी हुन चाहेकी थिएँ । थाहै भएन, मनले किन छुट्टयाउन सकेन, मन किन सम्हालिन सकेन ? मधु, हामी साथीको सम्बन्धबाट सम्पूर्ण बाहिरियाँ ... !