समय चितामा जल्दै गरेको
नृत्यरत धूवाँको मुस्लो ओढेर 
"म” माथिबाट हेरिरहेकोछ
घरमा छुटेको भित्ते घडीलाई
जसको टिकटिक आवाजले 
मेरो एकोहोरोपनलाई टुग्दै सुन्दै
गोलाईमा पेलिरहेको छ । 
मान्छेहरूले भन्ने र मान्ने समयको
सीमाभन्दा पनि पर
कुनै जीवन छ-र-त 
"म” हेरिरहेको छ त्यो शरीरखेललाई

- मृत्यु कविता